Делимир Решицки, „Глас на Славонија“:
„Во случајот со нејзиниот стихопис Потслон за светлоносците, станува збор за, наједноставно кажано, исклучително книжевно остварување и за една од (барем според мојата читателска визура) најдобрите хрватски поетски книги во последниве неколку години воопшто!“

Тонко Мароевиќ, „Слободна Далмација“:
„Се чини дека поетесата успева да ги припитоми ирационалните силници, а на познатите симболи да им се доближи отстрана, без дрскост или баналност.“

Сеад Беговиќ, „Вјесник“:
„Поетесата не е крајниот магленик и неразгатлив нејасник туку тежнее, обземена од реалноста на стварите, кон смислени и впечатливи целини. Таа како да ја преобразува силата на сè уште недопрената околина во нови откритија и во нови предмети. Предметот, се разбира, ќе го украде од просторот, а потоа ќе му го врати преобразен. Ефектот е чудесен.“

Тома Подруг, „Вјесник“:
„Поезијата што ни ја нуди Лана Деркач е лична и посебна, речиси непризнаена во некој веќе објавен поетски свет, па затоа, поради нејзината оригиналност, невозможно е да ѝ се даваат граници и насоки.“

Теа Бенчиќ, „Форум“:
„Поетесата воспоставува причинскопоследични односи со поимот празнина, нејзината празнина е придвижена, а токму тој процес на придвижување на празнината добива непрегледно значење за хрватската поезија во целина, бидејќи некои граници на поезијата не се поместени ниту наеднаш ниту случајно. Тишината на поетесата има свој таен модернистички код, вкус на тишината, звук на времето, таа митолошки се враќа секојпат / кога Орфеј станува и го превиткува весникот/ и сонливо излегува од еритроцитот / како од приградски автобус…“

Крешимир Багиќ, „Јутарњи лист“:
„Верувам дека она што е кажано досега јасно сугерира дека Лана Деркач го третира јазикот како место за стекнување искуство, а не само како средство за пренесување пораки. Со преуредување на означувачите и со намерно соочување со различни искуствени инвентари и подрачја, таа се обидува да создаде своја оаза во светот со пронаоѓање на сè уште незабележани конотации во јазикот.“

Цвјетко Милања: Хрватската поезија од 1950 до 2000 година, Том IV, Книга 2:
„Уште повеќе, таа ќе посегне по симболот на белината (снег, хостии) како нова ’шифра‘ за чистење на битието од наносите на загаденоста од светот и востановената овдешна посветеност, тие творби на „првичниот“ искон на човештвото (…) Белината секако има ефект да ја направи „реалноста“ магична, во некоја рака да ја дебанализира, како што од друга страна спрема урбаниот пејзаж, иако со задоволство го користи, чувствува отуѓеност во онаа смисла во која тој пејзаж ја прави природата на стварите и светот сурогатна (сјајна интертекстуална ’интер претација‘ на Цезариќевата Овошки после дожд во песната Ново корито).“

Антун Павешковиќ, „Република“:
„Опусот на Лана Деркач е несомнен книжевен факт. И не само тоа. Уште сега ветува профил со сила на две Весни – Парун и Крмпотиќ.“

Бранимир Бошњак: „Хрватска поезија / поети на 20 век“:
„Еден дел од наведениот поетски стратум Лана Деркач го спојува не само со зачудна метафора, туку и со лудичка атмосфера на песната, која на можната ’духовност‘ ѝ додава ироничен поттекст, а на ’секојдневното‘ му пронаоѓа препознатливи места на духовност…“

Ирена Матијашевиќ, „Поезија на глас“, Трета програма на Хрватското радио:
„Зачудност, непредвидливост на асоцијациите, антропоморфизација на стварите и појавите – тоа се највоочливите карактеристики на поетскиот ракопис на Лана Деркач, поетеса која веќе со години успешно гради модерни бајки со елементи на гротеската. (…) Целата природа е болница, вели Деркач, а тоа е главната тема на нејзините нови песни. Наместо природата да ја наречеме неисцрпен извор или нешто слично на тоа, Деркач директно ја именува како болница, останувајќи верна на смелоста на својот израз и на авантуристичките скокови кои ја преминуваат вештачки создадената граница меѓу човечкото и природното.“