„Аџилак“ се појавува не само како одраз на една уметничка еволуција, туку и како длабока потреба на
уметникот да ја истури бурата што не пресушува и по години поминати во затишје. Оптегнат меѓу подземјето на сегашноста и блес­ кавите просветленија од топлите предели на минато­
то, овој опус е исцртан на овоземни и вонземни патеки растоварени од временско­-просторните граници.

„на чистинката самозапален
сонот спие на нозе
би се осмелила да му хукнам душа
од изнемоштеност и двоумење

од приспивната песна – љубочовечен гном
на возот што изморено се колеба да сопре:
Prossima fermata – Scala Santa.”