Реис, лик на самиот Фернандо Песоа, ја сумира својата животна филозофија со свои зборови и опоменува: „Гледајте го животот од далечина. Никогаш не доведувајте го во прашање. Нема ништо што може да ви каже“. Реис одложува да го преиспита животот. Тој се гордее како модерен паганин што го поттикнува човека да го зграпчи денот и да ја прифати судбината со спокој. “Мудар е оној што не трага. Трагачот во сè ќе најде бездна, а сомнеж во себеси.”
Верувајќи во грчките богови, а сепак живеејќи во христијанска Европа, Реис чувствува дека духовниот
живот му е ограничен и дека не може да постигне вистинска среќа. Таквото чувство (поврзано со неговото верување во судбината како движечка сила на сè што постои, па и непочитување на слободата) води до неговата епикурејска филозофија, која подразбира избегнување на болката и бранење на тезата дека човекот треба да бара спокојство и смиреност пред сè друго, избегнувајќи емотивни крајности.
Меланхоличен од непостојаноста на сите нешта, Реис пишува на строг и церебрален начин, со однапред смислен ритам и структура и со особено внимание кон правилната употреба на јазикот кога ги третира темите за „краткоста на животот, бесполезноста на богатството и борбата, радоста во едноставните задоволства, трпеливоста во време на неволја и избегнување на крајностите.